Czas ucieka niemiłosiernie... biegnie sprintem i nie sposób go zatrzymać...
Pogodzić się z upływającym czasem niestety jest bardzo trudno...
Czas... odciska swoje piętno na nas...
na nasze postrzeganie rzeczywistości...
na nasze twarze... ciała...
Plecy coraz częściej bolą...
Myśli o ćwiczeniu, bieganiu, pływaniu, jeździe na rowerze...
pojawiają się... i to bardzo często...
nawet próbowałam aquaaerobiku i ćwiczeń fitness do muzyki...
Fajnie było... podobało mi się bardzo...
ale co ja poradzę, że całe życie te myśli przegrywają z lenistwem i brakiem konsekwencji i wytrwałości...
A i w sercu pojawił się żal... że już tyle lat minęło...
Choć z perspektywy mojej babci czy mamy przecież to dopiero 35 lat...
Dopiero... a dla mnie aż 35 lat... i choć wierzę, że przede mną jeszcze wiele lat...
i tyle uniesień, szczęścia i radości... to jednak jakiś żal w sercu pojawił się dziś...
Dzieci rosną ... a mi lata uciekają...
Tak mało czasu pozostało na bycie dobrą mamą...
Tak mało czasu pozostało aby wychować, nauczyć, pokazać świat... jego dobre i niestety też złe strony...
Tak mało czasu na spełnianie ich dziecięcych marzeń... i moich marzeń...
Ale dziękuję...
... za dni mi dane...
... za rodzinę...
... za kochane córeczki...
... za męża...
... za szczęście...
... za zdrowie moje i mojej rodziny...
... i za tę złamaną rękę -O-... bo wiele mnie ta sytuacja nauczyła...
Ale i proszę...
... o kolejne piękne, szczęśliwe dni...
... o miłość w rodzinie i wzajemny szacunek...
... o czas dla dzieci...
... i o zdrowie dla nas...
Dziś przyjechali goście... jak zawsze zresztą... była radość, rozmowy, zabawa i śmiech dzieci...
Ale gdzieś tam w sercu na dnie ten żal uciekających lat...
A taki oto tort upiekła dla mnie moja koleżanka... a nawet śmiem powiedzieć przyjaciółka...
Dziękuję Ci Moniko...!
A to prezent, jaki dostałam... prawda, że piękne...
(zdjęcie zrobione na szybko telefonem)
... za kochane córeczki...
... za męża...
... za szczęście...
... za zdrowie moje i mojej rodziny...
... i za tę złamaną rękę -O-... bo wiele mnie ta sytuacja nauczyła...
Ale i proszę...
... o kolejne piękne, szczęśliwe dni...
... o miłość w rodzinie i wzajemny szacunek...
... o czas dla dzieci...
... i o zdrowie dla nas...
Dziś przyjechali goście... jak zawsze zresztą... była radość, rozmowy, zabawa i śmiech dzieci...
Ale gdzieś tam w sercu na dnie ten żal uciekających lat...
A taki oto tort upiekła dla mnie moja koleżanka... a nawet śmiem powiedzieć przyjaciółka...
Dziękuję Ci Moniko...!
A to prezent, jaki dostałam... prawda, że piękne...
(zdjęcie zrobione na szybko telefonem)
-Dorota-
Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz